lunes, 6 de julio de 2009

Próscritos



Aínda recordo a miña primeira viaxe a París...alí tiven a sorte ou como non a obriga, de visitar un dos museos que máis pracer me provocou...instalado nunha antiga estación de ferrocarril...este delicioso museo está, na súa maior parte adicado ó século XIX...a cabalo entre o Louvre...e o Pompidou... o museo d´Orsay é sen dúbidas...un deses lugares de culto onde a beleza está en cada paso, en cada xiro, en cada descanso... instalado na virulencia emocional do entorno...atopéime como por casualidade, cunha obra de contido e dimensións épicas...un cuadro ata entón para mín descoñecido...un verdadeiro descobremento..."Caín fuyant sa famille"...o seu autor Fernand Cormon....Tildado de artista mediocre...por moitos dos seu contemporáneos...este pintor inclasificable era dono dunha pequena academia, sita como non, no barrio de Montmartre...respondendo o pouco orixinal nome de "Atelier Cormon"...un lugar de paredes grises, con desconchados trepando polos muros suxos e cheos de raspaduras de paleta...que daban ó entorno un aspecto decrépito e rancio...un tanto agobiante...pero que segundo un dos seus alumnos...un tal Toulouse-Lautrec...era a pesares de todo, un sitio alegre dirixido por un home triste onde chegaron a traballar e desfrutar...case setenta alumnos...

Fernand Cormor...foi profesor de Belas Artes de Paris...as súas obras son principalmente históricas, relixiosas e retratos...entre os seus alumnos estiveron...Toulouse-Lautrec, Louis Anquetin, Gauzi, Renier, Emile Bernand, Martinot, Adrien Ouvrier e Vincent Van Gogh entre outros...
A verdade é que cando me atopei cara a cara con este cadro, primeiro experimentei a novidade temática...a forza da escena...uns homes prehistóricos que fuxen dun perigo invisible, do que dalgunha forma non poderan liberarse...pois non hai escapatoria...iso vese reflexado nas miradas de desesperanza...no movemento...nas cores...a verdade quedei abraiado...nunca habería paz para aqueles homes asustados...que ían a ningunha parte...
A volta, a miña primeira tarefa foi investigar sobre esta obra...é descubrín, moito máis do que podía imaxinar...

"Caín fuyant sa famille"
Cormor introducíu un tema novedoso na historia da pintura...a prehistoria...nun momento de grandes descobrementos neste campo...facendo unha reconstrucción antropolóxica da vida naqueles tempos remotos de barbarie e supervivencia...
A modo de introducción Fernand Cormon cita os versos de LA CONCIENCIA poema de Víctor Hugo, extraído da súa epopeia "La Leyenda de los Siglos"...

"Cuando junto a sus hijos,
vestidos de pieles
de bestias...
Desgreñado, lívido, enmedio de la tempestad
Caín huyó ante Jehová.
Como la noche caía,
sombrío, el hombre llegó..."

Así o pintor, introduce a temática bíblica, coa que ilustra o destino fúnebre de Caín...condenado a fuxir perpetuamente...Segundo moitos críticos e intérpretes...Cormon alonga cada sombra, nun efecto no que a luz da verdade perseguirá ós culpables aeternam...

PROSCRITOS

Caminando descalzo por el desierto
el aliento helado...
la mirada sangrienta...
los pies desnudos...
Cuerpos alineados que caminan
hacia un infinito imaginario...
de vacío...
sin más compañía que
la desesperación que persigue
a los proscritos...

El movimiento de los cuerpos
sin sentido...
sin esperanza...
con las ambiciones perdidas
del que no busca...


La sed y el hambre
sacude las vidas
agitadas
de huesos y pieles
con la idea fija
de un nuevo amanecer
en alguna parte
lejos...muy lejos
de todos los lugares
de un mundo que no les pertenece...

Y mientras todo avanza
en sentido contrario
a las agujas de un reloj
que devora
al que huye
y al que persigue
en su hechizo circular
de soles y lunas...
de meses y años...
de días y noches...
sin más cordura
que la mínima expresión
de una risa
o la humedad furtiva
de una lágrima
que dibuja en su caída
la invisible línea
de un sentimiento...

Todo lo que tengo
es todo lo que soy
lo demás es quimera...
un adorno innecesario
que arrastra el artificio
de la felicidad
esquiva...

Fugitivo soy...
de manos vacías
que recorren ávidas
los laberínticos senderos
por los que existo...
mientras avanzo
a golpes...
entre la vigilia y el sueño
que esculpe mis pasos
por el mundo...

Anonimacrónico.