Ano 1895, un café de París, unha pantalla...un raro artiluxio...que agochaba unha maxia que se apoderaría por arte dun encantamento nacido da innovación...de todos e cada un dos espectadores que naquel entrañable café se atopaban...extendendo a súa influencia de asombro en asombro máis aló de todo tempo imaxinable...
Foi o nacemento do Séptimo Arte...como arte e paradóxicamente como industria...da man de dous irmás...Louis e Auguste...de apelido Lumière...
Entre o elenco de espectadores atopábase un tal George Melies...mago e ilusionista, home do espectáculo, que quedaría abraiado ante as posibilidades do inxenioso aparello...Él foi sen dúbida o auténtico transformador daqueles rudimentarios documentos visuais...nun espectáculo de entretemento de masas, un verdadeiro visionario das posibilidades daquel aparello desenrolado por aqueles dous irmáns...o primeiro cinematógrafo da historia....
Así naceu unha nova forma de contar historias...unha nova forma de rir...de chorar...de gritar...de ilusión...así nacería o grande teatro dos sonos...a grande bola de neve escomenzaba a rodar...
Así como Balzac anos antes tomaba notas...apostado na saída dunha fábrica...mirando con atención inusitada o movemento de masas de obreros que escupían aquelas portas ateigadas de sofremento...atendendo as prosaicas exixencias da vida cotiá...para dar un testimonio real e obxectivo da sociedade da súa época...así anos despois atopábanse os dous irmáns, armados cun extrano artiluxio...facendo unha copia exacta da mesma realidade...de forma distinta...e posiblemente con distintas finalidades...tampouco os obreros sería os mesmos...pero iso é parte cecais doutra historia...da historia da vida...
"LA FÁBRICA"
A lo lejos un sirena grita
desgarrando la tarde.
La tristeza pasea su mueca
por el rostro cansado de rostros...
rostro de sudor y sueño,
rostro de rutina...
rostro negro de negro sello.
Voces y voces deslizándose cadenciosas
en humos de chimenea
que asaltan el día de reproches
!!no quiero!!
mientras el gran oso duerme
en su invierno ajeno...
lejano y ajeno...
Y la vieja fábrica llenándose,
lentamente...
Y los ojos no miran a los ojos
miran al suelo. Y lloran...
¿Quién me devolverá mis sueños cuando no sienta mi cuerpo?
Anonimacrónico
